Η μάχη της Κρήτης

« Απ ' το γαλάζιο  πέλαγος σε ξαγναντεύω Κρήτη,

του δειλινού τα σύννεφα χρυσό σου πλέκουν  στέμμα,

κι o ήλιος βασιλεύοντας κατά τον Ψηλορείτη,

σμίγει τα αίμα τ' ουρανού με
το δικό σου αίμα »!

 Toυ Γ.Παντερμαράκη

      Οι στίχοι τον Παύλου Νιρβάνα δείχνουν την διαχρονική πορεία της Κρήτης  στους αγώνες για Ελευθερία και Δημοκρατία.

     Το «αίμα  τον ουρανού» με το «αίμα  της Κρήτης» έσμιξαν στις 20 Μαίου 1941, στις 7.30 το πρωί, όταν οι λεγεώνες του Χίτλερ εξαπέλυαν τη μεγαλύτερη, από στρατηγικής σημασίας, επιδρομή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, για να κυριεύσουν το «νησί των γενναίων» και να καθυποτάξουν την αδούλωτη ψυχή των Κρητικών.

    

Εκείνο το πρωινό η  Κρήτη συνταράχτηκε από την βοή  των Γερμανικών αεροπλάνων. Ο ουρανός σκοτείνιασε και οι πρώτοι αλεξιπτωτιστές άρχισαν να πέφτουν σε περιοχές του Ρεθύμνου και του  Ηρακλείου.

  Η Μάχη της Κρήτης  άρχιζε. Και μαζί με αυτήν άρχιζε  το δράμα ενός λαού που έμελλε  να γράψει τις πιο λαμπρές σελίδες της σύγχρονης ιστορίας και να κερδίσει τον θαυμασμό εχθρών και φίλων, ολόκληρης της ανθρωπότητας.

  Οι ορδές τον  φασισμού μπορεί να πάτησαν  τα χώματα της Κρήτης, αλλά  το νησί ποτέ δεν κατακτήθηκε,  αφού έμεινε ελεύθερη η ψυχή  των κατοίκων του. Των απλών  ανθρώπων του μόχθου, της πόλης και της υπαίθρου, που πήραν τα λιανοντούφεκα και βγήκαν στα βουνά για να συνεχίσουν τον αγώνα εναντίον τον ναζισμού και να γράψουν το  λαμπρό έπος της Εθνικής Αντίστασης.

  «Χίτλερ να μη  το καυχηθείς πως πάτησες στην  Κρήτη 

ξαρμάτωτη την εύρηκες  και λείπαν τα παιδιά της,

στα ξένα επολεμούσανε πάνω στην Αλβανία,

μα πάλι επολεμήσανε»!

  Μακριά από την  Μεγαλόνησο, το 1941, η θρυλική Κρητική  Μεραρχία έγραφε σελίδες δόξας.  Αφοπλισμένοι οι Κρητικοί από  την Μεταξική δικτατορία, χωρίς  αξιόλογα αμυντικά έργα από τους Βρετανούς στο νησί, νέοι, γέροι, γυναίκες, και παιδιά πολέμησαν με νύχια και με δόντια υπέρ βωμών και εστιών.

  Το έπος της  Μάχης της Κρήτης το έγραψε  η ψυχή του απλού Κρητικού!

 Ο  Χίτλερ λογάριαζε  να καταλάβει την Κρήτη σε 24 ώρες. Χρειάσθηκαν οκτώ ημέρες, που καθόρισαν την εξέλιξη τον Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

 Ο ηρωισμός των  Κρητικών ματαίωσε την κατάληψη  της Κύπρου, της Συρίας, και της  Αιγύπτου. Βοήθησε  τους συμμάχους  στη νικηφόρα έκβαση του πολέμου  και εξασφάλισε τον ανεφοδιασμό  των Βρετανών, αφού οι  Γερμανοί κρατήθηκαν μακριά από τον Περσικό  κόλπο. Επιβράδυνε την επίθεση κατά της τότε Σοβιετικής Ένωσης και συνετέλεσε στην συντριβή του φασισμού.

  Η Μάχη της Κρήτης  υπήρξε θέμα μελέτης και εκθέσεων  ιστορικών και στρατιωτικών επιτελείων: Όλοι συμφώνησαν στην έξαρση πνεύματος αυτοθυσίας που διέκρινε τους Κρητικούς, από τον ηλικιωμένο οπλαρχηγό μέχρι τον έφηβο και την γυναίκα.

Ο στρατηγός Φράιμπεργκ, από τους πρωταγωνιστές της Μάχης  της Κρήτης, γράφει: «Ολίγα έθνη έχουν  τα ευγενικά προτερήματα των Κρητικών»

  Εξίσου σημαντική,  όμως , είναι και η μαρτυρία  του Γερμανού διοικητή του  Σώματος Αλεξιπτωτιστών, κατά τη  Μάχη της Κρήτης, Φον Στούντεντ: 

« Δι εμέ, αναφέρει στην έκθεσή του, ως διοικητής των γερμανικών μονάδων αλεξιπτωτιστών που κατέλαβαν την Κρήτη, το όνομα της νήσου αυτής συνδέεται με πικρές αναμνήσεις. Ομολογώ ότι επλανήθηκα στους υπολογισμούς μου όταν συνεβούλευσα αυτήν την επίθεση. Αποτέλεσμα ήταν όχι μόνο να χάσω πολύτιμους αλεξιπτωτιστές, τους οποίους θεωρούσα παιδιά μου, αλλά και να εκλείψουν πλέον οι σχηματισμοί αλεξιπτωτιστών, τους οποίους είχα δημιουργήσει ο ίδιος»

  Πράγματι, στη Μάχη  της Κρήτης εξουδετερώθηκαν οι  Γερμανοί αλεξιπτωτιστές, το πιο  επίλεκτο σώμα της ναζιστικής Γερμανίας. 'Ένα από τα σημεία του «Δεκάλογου του Γερμανού Αλεξιπτωτιστή»,αναφέρει:

 « Να είσθε σβέλτοι, σαν  λαγωνικά, ανθεκτικοί σαν δέρμα, σκληροί σαν ατσάλι του Κρούπ».

Αυτούς τούς υπεράνθρωπους σύντριψαν  οι Κρητικοί, για να καταδείξουν ότι το πνεύμα υπερτερεί της ύλης και ποτέ δεν υποδουλώνεται.

  Ο πατέρας της  Νίκης Ουϊνστον Τσόρτσιλ αναφέρει  για τη μάχη της Κρήτης 

« Η απώλεια των καλυτέρων  Γερμανών πολεμιστών, στην Κρήτη, απεμάκρυνε το τρομερό όπλο των αλεξιπτωτιστών, από κάθε περαιτέρω συμμετοχή στα γεγονότα που διαδραματίσθηκαν στη Μέση Ανατολή. Ο Γκαίριγκ κέρδισε μόνο μία πύρρεια νίκη στην Κρήτη, γιατί με τις δυνάμεις που σπατάλησε εκεί θα μπορούσε εύκολα να αποκτήσει την Κύπρο, το Ιράκ, την Συρία και ίσως ακόμη και την Περσία.»

  Ο στρατηγός Ουέϊβελ  παρατηρεί: 

«Οι απώλειες των Γερμανών στην Κρήτη έσωσαν την γενική κατάσταση στη Μεσόγειο, διότι καταστράφηκε το μεγαλύτερο μέρος των αεραγημάτων του εχθρού και μέγας αριθμός αεροπλάνων»!

  Οι Κρητικοί πολεμούν περισσότερα από δύο χιλιάδες χρόνια για την ελευθερία τους. Η Μάχη της Κρήτης είναι ένας από τους σταθμούς μιας μακραίωνης πορείας αγώνων, θυσιών, ολοκαυτωμάτων. Στη Μάχη της Κρήτης οι ηρωικοί υπερασπιστές του νησιού έδωσαν στον εισβολέα απάντηση, ανάλογη με εκείνη τον Λεωνίδα.

  Ο φρούραρχος Ηρακλείου  επανέλαβε το μολών λαβε, στο  Γερμανό διοικητή, όταν τον ζητήθηκε  να παραδώσει την πόλη. ΄΄Οι Πόλεις δεν παραδίδονται, αλώνονται΄΄! του είπε.

  Σημαντική όμως ήταν η  συμβολή του κλήρου στη Μάχη της Κρήτης, στην Εθνική Αντίσταση. Ο ηγούμενος της, Μονής Αρκαδίου Ψαρουδάκης, o ηγούμενος της Μονής Πρέβελη Λαγουβάρδος, ο επίσκοπος Κυδωνίας και Αποκορώνου Αγαθάγγελος Ξηρουχάκης, απλοί παπάδες και μοναχοί ζώστηκαν τα φυσεκλίκια, συνεχίζοντας την παράδοση των προγόνων μας, λαμπρύνοντας την Εκκλησία.

  Την εποχή εκείνη  ο αντίκτυπος από την Μάχη  της Κρήτης έφθασε από την  μία άκρη του κόσμου στην  άλλη. Ή εφημερίδα «Χρόνος», του  Τόκιο, έγραφε: «Προτείνουμε ως  ζήτημα υπέρτατου καθήκοντος  τιμής, όπως δημιουργηθεί έκτακτο (Τάγμα των Ιπποτών της Κρήτης), για να τιμηθεί με ειδικό παράσημο κάθε πολίτης, κάθε στρατιώτης και κάθε αξιωματικός που έλαβε μέρος στην ενδοξότερη μάχη της ιστορίας, την Μάχη της Κρήτης» . « Οι στρατιώτες και οι γυναίκες της Κρήτης που έλαβαν μέρος στην θρυλική αυτή μάχη πρέπει να καταταχθούν, ονομαστικά, σε Ειδικό Τάγμα Υπερανθρώπων»

  Με το θαυμασμό αυτό μιλούσαν  για τον ηρωισμό των Κρητικών  ακόμα και οι σύμμαχοι της  φασιστικής Γερμανίας.

  72 χρόνια μετά την Μάχη της Κρήτης, μετά την μεγάλη αυτή μάχη για την Ελευθερία, υποκλινόμαστε στην ιερή μνήμη των νεκρών μας. Τιμούμε τον αγώνα των πατέρων μας. Αισθανόμαστε υπερήφανοι για την Εθνική Αντίσταση και εκφράζουμε ευγνωμοσύνη προς όλους αυτούς που ένωσαν το αίμα τους με το δικό μας αίμα.

  Τιμούμε την μνήμη  των νέων της πρώτης τάξης  της Σχολής Χωροφυλακής, αλλά  και των μαθητών της Σχολής Ευελπίδων, που πολέμησαν ηρωικά και πολλοί από αυτούς πρόσφεραν την νιότη τους για την λευτεριά της Ελλάδας.

  Η σημερινή ημέρα  δεν είναι γιορτή. Είναι ημέρα χρέους και περισυλλογής. Είναι ημέρα μνήμης, υπερηφάνειας και έντονου προβληματισμού.

Χρέους προς όλους  εκείνους που αγωνίστηκαν για  να είμαστε εμείς ελεύθεροι.

Περισυλλογής για τα διδάγματα που οφείλουμε να αντλούμε.

Μνήμης, για το τι σημαίνει πόλεμος και φασισμός.

Αλλά και έντονος  προβληματισμός για τα σκληρά χρόνια διωγμών, εμφυλίων σπαραγμών, κοινωνικών αδικιών και περιορισμού των  ατομικών ελευθεριών, που ακολούθησαν.

     Τιμούμε  το έπος της Μάχης της Κρήτης  την ώρα που οι άνεμοι του πολέμου δεν έχουν κοπάσει. Ζούμε σε μια εποχή «πλανηταρχών», ευρύτατων πολιτικών και κοινωνικών ανακατατάξεων, αδικιών και ιστορικών παραχαράξεων. Η εθνική ενότητα είναι σήμερα περισσότερο αναγκαία από οποιαδήποτε άλλη φορά.

    Ζούμε σε  μια εποχή που «σύμμαχοι» δείχνουν τις πραγματικές διαθέσεις τους απέναντι στη χώρα μας και η Κύπρος η ομογάλακτη αδελφή της Κρήτης, στενάζει ακόμα κάτω από την μπότα στυγνού κατακτητή.

      Και αναπόφευκτα προβληματιζόμαστε: Η θυσία των πατέρων μας, έπιασε τόπο ή πρέπει να αγωνισθούμε και πάλι σκληρά εναντίον μίας νέας μορφής φασισμού, για την διασφάλιση της παγκόσμιας ειρήνης που δοκιμάζετε, για την διεύρυνση και κατοχύρωση των δημοκρατικών μας ελευθεριών;

  72 χρόνια μετά την «ενδοξότερη μάχη της ιστορίας», όπως την χαρακτήρισαν οι Ελληνικές κυβερνήσεις δεν έχουν πάρει την απόφαση που όφειλαν:

  Να ανακηρύξουν  την 20η Μαΐου 1941, πρώτη ημέρα της Μάχης της Κρήτης, σε Εθνική γιορτή, όπως είναι η 28η Οκτωβρίου  και η 25η Μαρτίου. Ευχόμαστε του χρόνου στην 73^η  επέτειο το όνειρο να γίνει πραγματικότητα.

 Στα ιερά χώματα της Κρήτης  αναπαύονται σήμερα τα οστά  Ελλήνων, Συμμάχων αλλά και  Γερμανών επιδρομέων. Η φιλόξενη κρητική γη αγκαλιάζει το ίδιο ζεστά φίλους και εχθρούς. Η προαιώνια παράδοση να τιμάται ο νεκρός και αν ακόμα στη ζωή ήταν αντίπαλος, βρίσκει στην Κρήτη το βαθύτερο νόημά της.

  Σήμερα, στο παγκόσμιο  προσκλητήριο για ειρήνη, εμείς  οι Κρητικοί, οφείλουμε να θυμόμαστε.  Να συγχωρούμε αλλά να μην ξεχνάμε. Και να δίνουμε το αγωνιστικό παρόν  σε κάθε αντιπολεμική προσπάθεια για να μη ξανασηκώσει κεφάλι ο φασισμός. Είναι χρέος που το οφείλουμε στους νεκρούς μας, στην ιστορία και τον πολιτισμό μας.

Ένα χρέος στην μνήμη  τους

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΡΜΑΡΑΚΗΣ