Πέτρος Τσαπαρόπουλος..SUCCESS STORY H ΜΙΑ ΤΡΥΠΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΑΡΙΘΜΩΝ…
Όπως προκύπτει από τα στοιχεία της Ελληνικής στατιστικής αρχής [ΕΛΣΤΑΤ] χρειάστηκαν μόλις 4 χρόνια για να εξαυλωθούν εισοδήματα και οικονομίες 44δις.που είχαν αποκτήσει τα προηγούμενα χρόνια οι έλληνες εργαζόμενοι.
Σε απόλυτα νούμερα το ΑΕΠ [ακαθάριστο εθνικό προϊόν] υποχώρησε στα 182.438 δις. έναντι 226.2 δις. το 2010, δηλαδή, η χώρα υπέστη μείωση του παραγόμενου πλούτου της κατά 25%, νούμερο εξαιρετικά μεγάλο για καιρό ειρήνης.
Η μείωση του ΑΕΠ και ο συνεχής δανεισμός της χώρας, παρά το κούρεμα και την επαναγορά ομολόγων, εκτόξευσαν το χρέος στο 175% από το 146% το 2010, που συνεπάγεται αδυναμία εξυπηρέτησης του.
Οσον αφορά το πραγματικό δημοσιονομικό έλλειμα της χώρας, στο οποίο πρέπει να συμπεριληφθεί και η δημόσια δαπάνη 40 δις. για την κάλυψη των ζημιών των τραπεζών που προκλήθηκαν από το κούρεμα των κρατικών ομολόγων το 2012, διαμορφώθηκε στα 22δις. από τα 25δις. το 2010, σε ποσοστό 12,2% τουΑΕΠ
οταν τα μέτρα που επεβλήθηκαν στους μισθωτούς και αυτοαπασχολούμενους ήταν καταστροφικά.
Ποια ήταν όμως τα αποτελέσματα της εφαρμοζόμενης οικονομικής πολιτικής στα ελληνικά νοικοκυριά?
Λαμβάνοντας υπ’όψιν και πάλι τα ευρήματα της ΕΛΣΤΑΤ, με αναφορά στα εισοδήματα του 2012, αποκαλύπτουν ότι
-στα όρια της φτώχειας βρίσκεται το 23,1% του πληθυσμού, περίπου 2.500.000 πολίτες, με την ουσιαστική διαφορά ότι το κατώφλι της φτώχειας έπεσε από τα 5700Ε στα 5023Ε.
-Η παιδική φτώχεια [άτομα έως 17 ετών] ανέρχεται σε 28,8% κατακτώντας ένα ακόμη αρνητικό ρεκόρ.
-Σοκ προκαλεί το στοιχείο ότι το 35.7% του πληθυσμού αντιμετωπίζει τον κίνδυνο της φτώχειας η του κοινωνικού αποκλεισμού [στερείται 4 από τα 9 βασικά αγαθά] όπως ορίζονται από την ΕΛΣΤΑΤ [ενοίκιο, δόσεις ,λογαριασμοί κλπ].
Δηλαδή το σύνολο των πολιτών με κίνδυνο να περάσει το κατώφλι της φτώχειας και της «υλικής υστέρησης» πλησιάζει τα 4.000.000 πολίτες.
Το αποτέλεσμα αυτής της οικονομικής πολιτικής ήταν να βρεθεί η Ελλάδα να κατέχει, στην Ευρωπαική Ενωση των 28 χωρών, την 2 θέση με τα μεγαλύτερα ποσοστά φτώχειας [35,7%] μετά την Βουλγαρία με [48%].
Έχει ενδιαφέρον να αναφερθεί ότι σε αυτά τα ‘πέτρινα’ οικονομικά χρόνια ο πλούτος των οικονομικά ισχυρών της χώρας αυξήθηκε κατά 10%, ενώ το 1% των ελλήνων κατέχει πλούτο όσο το 56% των ελλήνων πολιτών. Καθόλου παράξενο όταν 85 άτομα στον πλανήτη κατέχουν πλούτο όσο 2,5 δις .πολίτες .
Πολλαπλά είναι τα ερωτήματα που προκύπτουν
-5 χρόνια μνημόνια για να πετύχουμε τι? Για να μπούμε πιο βαθειά στη στενωπό της φτώχειας και της ανέχειας? Μα αυτό δεν είναι χρεοκοπία?
-Αποτυχία οικονομικού σχεδιασμού η λογική δημιουργίας «αποικίας» χρέους με ότι αυτό υποδηλώνει για τα επόμενα 100 χρόνια?
-δεν υπήρχε άλλη λογική διαπραγμάτευσης για να οδηγηθούμε σε ευνοικότερα αποτελέσματα?
Πάντως όποιες και αν είναι οι απαντήσεις που μπορεί να δώσει κανείς στα παραπάνω ερωτήματα , η Ελληνική κυβέρνηση , ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες της τρόικας, χωρίς αντίλογο, διαπραγματευτική ικανότητα και διάθεση, μέσα από την λογική της παράλογης και υπερβολικής εσωτερικής υποτίμησης, την λογική των μεταρρυθμίσεων που είχαν στόχο τις κατακτήσεις των εργαζομένων ,και την ανυπαρξία κάθε αναπτυξιακής προοπτικής, οδήγησε σε συντεταγμένη χρεοκοπία την χώρα και τους πολίτες της ,εγκλωβίζοντας τους σε ένα « σπιράλ» εξαθλίωσης και θανάτου.
Είναι παγκόσμια πρωτοτυπία κόμματα και πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν επί 30 χρόνια στην πολιτική σκηνή του τόπου και οδήγησαν την χώρα στην χρεοκοπία να παραμένουν « γαντζωμένοι» στην κυβερνητική εξουσία. Αλήθεια για να προσφέρουν τι?
Η χώρα μας χρειάζεται ηρεμία και πολιτική ομαλότητα. Η κλιμάκωση της έντασης
από όπου και αν προέρχεται αποσταθεροποιεί τον τόπο και την προοπτική εξόδου από την κρίση. Η κυβέρνηση οφείλει συντεταγμένα να οδηγήσει την χώρα σε εκλογές έτσι ώστε ο ελληνικός λαός να δώσει την απάντηση στο αδιέξοδο.
Ο τόπος μας χρειάζεται μια νέα ελπιδοφόρα προοπτική .Μια διαφορετική πολιτική εξόδου από την κρίση που θα διασφαλίζει την ευρωπαϊκή προοπτική, με όρους δημοκρατίας και κοινωνικής συνοχής και θα την ανασυγκροτεί σε προοδευτική κατεύθυνση. Υπάρχει ανάγκη ριζικής αλλαγής πολιτικής με παρέμβαση σε όλα τα αίτια που έφεραν την χώρα στην σημερινή της θέση και παραμένουν ακόμη ανέγγιχτα.
